To magiczna opowieść o Villanelle, której ukradziono serce, które to musiał odzyskać Henri szukając go w pokojach weneckiej kamienicy. Opowieść, o uczeniu się szczęścia poprzez umiejętność wykorzystywania przypadków. Baśń o gondolierach chodzących niczym bogowie po wodzie.
Rzecz dzieje się w czasach, gdy Napoleon pali Europę. Będzie o wielkiej Szwedce, burdel mamie z włosami do kolan, o księdzu, który dorabiał wygranymi z zakładów i hazardu, z wydrążoną Biblią z talią kart i najlepszym szefem, bo nieobecnym. Będzie o Napoleonie, który zjawił się przed Józefiną w stroju biskupa pytając ją jak bardzo chciałaby się zbliżyć do Boga. Będzie też o vivandières, dziwkach które Napoleon zamawiał dla swoich żołnierzy i o jednej z nich, która czołgając się do domu po przyjęciu dla oficerów powiedziała, że straciła rachubę po trzydziestym dziewiątym. (Po trzydziestym dziewiątym uderzeniu Chrystus stracił przytomność).
Jeanette Winterson („Podtrzymywanie światła„, „Brzemię„, „Wolność na jedną noc„, „Płeć wiśni„, „Nie tylko pomarańcze„) mówi, że „romanse nie są umową między równorzędnymi partnerami, ale wybuchem marzeń i pragnień, które nie znajdują ujścia w codziennym życiu.” W „Namiętności” można przekroczyć własną płeć, żeby poczuć smak rozkoszy. Można znaleźć pożądanie w zapachu sukien, w świetle łagodnie układającym się na włosach. Wreszcie można udowodnić granicę oddania, szukając możliwości odzyskania wolności, odmawiając ucieczki, pozostawiając siebie samego na pastwę niezaspokojonej namiętności.
Jeanette Winterson, Namiętność, tłum. Joanna Gołyś, Dom Wydawniczy REBIS, Poznań 2003. Tytuł oryginału: The Passion (1987).