Wszystko zaczęło się od listu. 12 kwietnia 1988 wydawca Per I. Gedin wysłał list do Svenska Bokförläggareföreningen (Szwedzkie Stowarzyszenie Wydawców Książek), w którym zaproponował, żeby branża ufundowała nagrodę literacką przyznawaną najlepszej szwedzkiej książce roku w formule gali oscarowej. Chodziło o wywołanie efektu medialnego wokół literatury porównywalnego z filmowym szaleństwem. Gedin zdawał sobie sprawę, że nagroda musi mieć ciężar finansowy, żeby elektryzować rynek. Chciał, żeby to był szwedzki odpowiednik brytyjskiej The Man Booker Prize. I najważniejsze, zależało mu na zwróceniu uwagi mediów na najlepszą szwedzką literaturę współczesną. Jako wydawca miał też w tyle głowy efekt komercyjny takiej nagrody na sprzedaż tytułów nominowanych, a zwłaszcza zwycięskich książek. Gedin zaproponował nazwę dla nagrody Strindbergpriset (Nagroda Strindberga), jest to jeden z najbardziej znanych i uznanych szwedzkich pisarzy. Powołano do życia komitet, który zajął się organizacją formalności wokół nagrody. Jego członkowie zaproponowali jednak nazwę Augustpriset od imienia Strindberga, co też nawiązywało do oscarowej formuły.
Przewodniczącym pierwszego składu jurorskiego był Tore Browaldh, a pozostałymi członkami: Ruth Halldén, Ebba Witt-Brattström, Karin Löfdahl i Peter Luthersson. Na konkurs wpłynęło wówczas 57 książek. Nominowano tylko sześć i pierwszą zdobywczynią Augustpriset została Cecilia Lindqvist i jej „Tecknens rik”. Oceniano jednak galę przeciętnie, a wydawcy nie byli zadowoleni z promocji zwycięskich książek w księgarniach. Dlatego jesienią 1990 przeniesiono galę do Galärvarvet w Djurgården a Hans Alfredson i trzech aktorów – m.in. Claes Månsson – odpowiadali za jej prowadzenie. Niestety Torbjörn Säfve, jeden z nominowanych pisarzy odmówił w ogóle uczestnictwa w uroczystości a Lars Ahlin i Olof Lagercrantz oznajmili, że nie przyjadą o ile nie będą pewni zwycięstwa, stąd zorganizowano limuzyny, które czekały przed domami pisarzy i po ogłoszeniu werdyktu miały przywieść zwycięzcę na galę. Widać jednak było, że Lars Ahlin nie szykował się na uroczystość, bo wystąpił w pantoflach i w krzywo zapiętej koszuli. Organizatorzy wciąż nie byli do końca zadowoleni, zwłaszcza z powodu nieobecności pisarzy. W 1990 po raz pierwszy przeniesiono galę do Dramaten w Sztokholmie i zorganizowano ją tak, żeby uczcić też imiennika nagrody, np. przeczytano list Svena Delblanca poświęcony Strindbergowi. Przygotowano specjalnie na tę okazję przygotowane sonety dedykowane wszystkim nominowanym książkom i ich odczytanie było jednocześnie prezentacją nominowanych tytułów, z kolei aktorzy czytali fragmenty nominowanych książek. Na galę stawiło się pięciu z sześciu nominowanych, a zwycięską książkę „Livets ax” przywitano burzą oklasków.
Przez pierwsze lata Augustpriset była przyznawana w jednej kategorii: Książka Roku. Trzy lata później, w 1992 zdecydowano się na trzy niezależne kategorie:
- literatura piękna (powieści, zbiory opowiadań, tomiki wierszy, pamiętniki, eseje, autobiografie),
- literatura faktu (literatura non-fiction z biografiami włącznie),
- literatura dla dzieci i młodzieży .
Tym samym wzrosła też liczba nadsyłanych książek, z 63 w 1991 do 151 w 1992. Pierwsza Augustpriset za książkę roku w kategorii literatury faktu przypadła Gunnarowi Brobergowi za „Gyllene äpplen – en idéhistorisk läsebok”. Pierwszymi laureatami w kategorii literatura dla dzieci i młodzieży zostali Peter Pohl i Kinna Giehts za „Jag saknar dig, jag saknar dig!”. Gdy wprowadzono trzy kategorię, najlepsza książka w kategorii literatura dla dzieci i młodzieży otrzymywała tylko 50 000 koron, ale już rok później wszystkie najlepsze książki w każdej kategorii były nagradzane kwotą o tej samej wysokości. Gdy w 1989 po raz pierwszy wręczono nagrodę suma 100 000 koron była znacząca. Mimo, że utrzymano jej wysokość do dnia dzisiejszego, bo nagroda nabrała takiego znaczenia, że zyski sprzedażowe rekompensują mniejszą wartość tej kwoty. Nikt nie mógł na początku przewidzieć jaki wpływ na rynek będzie miała Augustpriset. W 1994, gdy przyznawano nagrodę po raz piąty już mówiono o odczuwalnym pozytywnym efekcie. Cały czas wkładano coraz więcej wysiłku w zwiększanie zainteresowania tytułami. Wprowadzono m.in. pewną zmianę, wręczając pisarzom dyplomy podczas konferencji, gdy podawano do wiadomości publicznej tytuły nominowanych książek. W ten sposób chciano pokazać, że są one zwycięzcami już na tym etapie. W połowie listopada organizowano czytanie na głos nominowanych fragmentów książek w Dramaten. Szwedzkie Stowarzyszenie Wydawców ufundowało też wówczas z inicjatywy Posten Lilla Augustpriset (Małą Nagrodę Augusta), która jest wręczana młodym osobom w wieku 16-20 lat i ma zwiększać ich zainteresowanie czytaniem, ale też zachęcać do pisania. Nagroda traktowana jest jako narybek przyszłych pisarzy. Zwycięzca Lilla Augustpriset otrzymuje 15 000 szwedzkich koron. Na konkurs młodzież może zgłosić opowiadanie, esej, tomik wierszy, reportaż lub tekst badający jakiś problem. Lektorzy czytają zgłoszone wnioski. Szwedzkie Stowarzyszenie Wydawców wyłania członków jury, wśród których jest nauczyciel szwedzkiego, pisarz, przedstawiciel sponsora i np. zwycięzca poprzedniej edycji konkursu i to oni ocenią wybrane przez lektorów utwory. Członkowie jury są wybierani corocznie, a jury wyłania finalistów z grupy wskazanej przez lektorów. Potem każdy w Szwecji ma prawo oddania swojego głosu na faworyta w głosowaniu internetowym, a wynik jest uznawany jako dodatkowy głos jurorski. W 2015 zgłoszono w sumie 557 wniosków. Lena Adelsohn Liljeroth, poprzednia minister kultury była na przykład członkiem tego jury. W 1995 postanowiono przenieść galę Augustpriset do Berns Salonger. Uroczystość nabierała coraz bardziej znamion święta literatury. Wtedy po raz pierwszy w kategorii literatura piękna nagrodzono poezję. Zwyciężył wówczas Tomas Tranströmer i jego „Sorgegondolen” (Gondola żałobna, Oficyna Literacka 1996). W 1997 wprowadzono kolejną zmianę i osiemnaście nominowanych tytułów prezentowano w nadawanym w niedziele programie telewizyjnym „Röda Rummet”, nazwa pochodzi od tytułu najważniejszej powieści Augusta Strindberga „Czerwony pokój” (1879), znamiennej również dla historii literatury szwedzkiej.
Przełom Augustpriset przyszedł w 1997 z powieścią Majgull Axelsson „Aprilhäxan” (tłum. Halina Thylwe, „Kwietniowa czarownica”, W.A.B. 2005), która o mało co nie zostałaby przesłana na konkurs. Na szczęście jeden z pracowników wydawnictwa zauważył maszynopis w korekcie, który w ostatniej chwili został dostarczony. Sama Majgull Axelsson była poruszona podczas gali. Powiedziała, że to magiczny moment otrzymywać nagrodę, gdy gościem specjalnym gali jest Astrid Lindgren, bo to właśnie jej „Mio min Mio” (Mio, mój Mio) był książką, która zainspirowała ją do pisania. Wydawnictwo Prisma, które wydało „Kwietniową czarownicę” przyznało, że bardzo odczuło efekt nagrody. W 2000 podczas gali goszczono już aż 800 gości. Książką, która wówczas wygrała i jednocześnie do dzisiaj najlepiej sprzedała się spośród wszystkich nagrodzonych tytułów jest „Muzyka pop z Vittuli” Mikaela Niemi z 2000 roku (tłum. Monika Banach, Czarne 2003). Zabawna historia wydarzyła się w 2001, gdy w kategorii literatury dla dzieci i młodzieży zwyciężyła „Sandor slash Ida” Sary Kadefors, ponieważ książka była pierwotnie scenariuszem serialu telewizyjnego, który jednak SVT, telewizja szwedzka odrzuciła, a pisarka z czystej wściekłości zamieniła go w zwycięską powieść. W 2002 chcąc zaprezentować na scenie większą liczbę pisarzy wprowadzono słynną formułę „nominowanymi książkami są”, którą odczytuje zwycięzca z poprzedniego roku, otwierający jednocześnie kopertę z tytułem zwycięskiej książki. Nagrodę w kategorii literatura piękna otrzymał wówczas Carl-Johan Vallgren za „Den vidunderliga kärlekens historia”, który odbierając nagrodę powiedział przypominając słynny cytat Billy Wildera: ”Prizes are like hemorrhoids. Anyone can get them”. Natomiast zwycięstwo „Adjö, herr Muffin” Ulfa Nilssona i Anny-Clary Tidholm w kategorii literatury dla dzieci i młodzieży, sprawiło, że Ulf Nilsson został pierwszym pisarzem dwukrotnie nagrodzonym Augustpriset. W 2012 uwagę wszystkich zwróciła nominacja do Augustpriset w kategorii literatura faktu książki autobiograficznej o piłkarzu Zlatanie Ibrahimoviću, napisanej przez Davida Lagercrantza (Może Cię zainteresuje: Kontynuacja Millennium – bojkot, przeciek i awantura), który przeprowadził wywiad rzekę ze Zlatanem Ibrahimovićem „Ja, Ibra. Moja historia” (tłum. Barbara Bardadyn, Sine Qua Non 2012). Efekt nominacji był taki, że książka stała się bestsellerem wśród nastoletnich chłopców z imigranckich przedmieść, dla których „Ja, Ibra. Moja historia” często była pierwszą książką w ich życiu.
Dzisiaj nikt nie ma wątpliwości, że nagroda gwarantuje fenomenalny efekt sprzedażowy. Wydawca debiutantki Åsy Anderberg musiał zapewnić dodruk książki „Stroll”, która tuż po ogłoszeniu nominowanych tytułów zniknęła z księgarni . Podobnie było z książką Fredrika Sjöberga, której dzień później nie dało się już kupić i jeszcze pięć lat później wciąż o nią pytano w księgarniach i w Szwecji, i w Niemczech, mimo, że nie była zwycięskim tytułem. Dick Harrison, autor zwycięskiej „Stora döden” o dżumie, przez wiele lat jeździł po całej Szwecji z prelekcjami o czarnej śmierci, przyciągając pełne sale widowni.
W tegorocznej edycji wydawcy przesyłają do Szwedzkiego Stowarzyszenia Wydawców po 5 egzemplarzy zgłaszanych przez nich książek, wydanych w terminie 19 października 2015 – 23 października 2016. Za każdy zgłoszony tytuł muszą wpłacić po 900 koron. Ta kwota oraz zyski ze sprzedaży biletów na galę pokrywają koszty jej organizacji. Jury zacznie swoją pracę wczesną wiosną. W każdej kategorii powołuje się osobne jury i w skład każdego wchodzi 5 członków z przewodniczącym na czele. Wszyscy członkowie wybierani są corocznie przez zarząd Szwedzkiego Stowarzyszenia Wydawców. Niedawno ogłoszono skład tegorocznych grup jurorskich (podaję na końcu). Każdy z członków jury nominuje sześć najlepszych według niego tytułów roku i przedstawia uzasadnienie swojego wyboru. O nominowanych 18 książkach czytelnicy dowiedzą się podczas konferencji prasowej 24 października 2016. Wówczas też wydawcy mają obowiązek przesłać książki do elektorów, bo w dalszej kolejności wszystkie nominowane książki czytane są przez 63 elektorów – po 21 w każdej kategorii. Elektorzy pochodzą z całej Szwecji i głosują korespondencyjnie. 1/3 elektorów to księgarze, 1/3 to bibliotekarze, a 1/3 to krytycy literaccy. Elektorów proponuje Svenska Bokhandlareföreningen (Szwedzkie Stowarzyszenie Księgarzy), Svensk Biblioteksförening (Szwedzkie Stowarzyszenie Bibliotekarzy) i Svenska Förläggareföreningen (Szwedzkie Stowarzyszenie Wydawców). Elektorzy na wybór mają pięć tygodni. Każdy elektor tworzy ranking swoich propozycji i przesyła go do Szwedzkiego Stowarzyszenia Wydawców. Tytuł, który otrzyma najwięcej głosów zostaje książką roku. Tuż przed galą 1994 Steve Sem-Sandberg oznajmił, że rezygnuje z bycia elektorem w kategorii literatura piękna, bo nominowane tytuły nie reprezentują tego, co najlepsze w literaturze w danym roku. Uważał, że, gdy dochodzi do podliczenia głosów, wypadają wówczas wszystkie pozycje reprezentujące to, co unikalne, wybijające się i odważne.
Informacja o zwycięzcach będzie trzymana w tajemnicy aż do uroczystej gali (Augustgalan) 28 listopada 2016, która odbędzie się w Stockholms Konserthus. Pierwsza gala miała miejsce w Norra Latin w Sztokholmie 21 listopada 1989. To wówczas zostanie otwarta koperta z nazwiskami pisarzy, którzy otrzymają 100 000 szwedzkich koron oraz statuetkę wykonaną z brązu, autorstwa artysty Mikaela Fare. Przedstawia ona Augusta Strindberga, ma 31 cm wysokości i waży 3 kg.
Książkę Roku 2016 w kategorii literatura piękna wybierze następujące jury:
Kaj Schueler (przewodniczący) – dziennikarz kulturalny i krytyk. W latach 2001 – 2012 pracował jako redaktor literacki, a potem szef działu kultury w gazecie „Svenska Dagbladet”. Pozostali członkowie: Anna Gillinger – księgarz; Björn Kohlström – nauczyciel szkoły średniej i publicysta freelancer; Martina Lowden – pisarka, krytyczka i redaktorka czasopisma „Ponton”; Maarja Talgre – pisarka, przez wiele lat dziennikarka kulturalna w redakcji Sveriges Radio.
Książkę Roku 2016 w kategorii literatura dla dzieci i młodzieży wybierze następujące jury:
Åsa Warnqvist (przewodnicząca) – dr literaturoznawstwa, badaczka literatury dla dzieci w Svenska barnboksinstitutet; Ulf Boëthius – profesor emeritus w literaturze dla dzieci i młodzieży; Jonna Fries – pisarka i krytyczka literacka; Björn Sundmark – profesor anglistyki na Malmö högskola i redaktor „Bookbird – A Journal of international Children’s Literature”; Magnus Utvik – pisarz i recenzent w „Gomorron Sverige”, SVT (telewizja szwedzka).
Książkę Roku 2016 w kategorii literatura faktu wybierze następujące jury:
Billy Ehn (przewodniczący) – profesor emeritus etnologii przy Umeå universitet; Yukiko Duke (Zobacz jej kanał na YouTube) – dziennikarka kultury, tłumaczka i pisarka; Inga Lundén – mentor, doradca w kwestiach bibliotek, wcześniej bibliotekarka miejskiej biblioteki publicznej w Sztokholmie i dyrektor ds. kultury; Lars Strannegård – profesor specjalizujący się w organizacji i przywództwie, rektor Handelhögskolan w Sztokholmie. Emi-Simone Zawall – adiunkt na kierunku edytorskim na Uniwersytecie w Sztokholmie, tłumaczka.
W 2015 roku wydawcy zgłosili na konkurs 461 książek: 158 w kategorii literatura piękna z 38 wydawnictw, 155 książki w kategorii literatura faktu z 54 wydawnictw i 148 książki w kategorii literatura dla dzieci i młodzieży z 33 wydawnictw.
Augustpriset można otrzymać wielokrotnie. Sześciu pisarzy było dwukrotnymi zdobywcami Augustpriset: Per Olov Enquist, Jakob Wegelis, Bengt Jangfeldt, Cecilia Lindqvist, Kerstin Ekman, Ulf Nilsson. Najwięcej nominacji zdobyła: Eva Lindström (11), Anna Höglund (7), Per Olov Enquist (7), Pija Lindenbaum (6), Ulf Stark (6), Per Nilsson (5), Sigrid Combüchen (5), Barbro Lindgren (5), Kerstin Ekman (5), Anna-Clara Tidholm (5), Göran Sonnevi (4), Eva Eriksson (4), Katarina Frostenson (4), Karin Johannissen (4), Sara Stridsberg (4), Frida Nilsson (3), Sven-Eric Liedman (3), Jakob Wegelis (3), Agneta Pleijel (3), Johan Svedjedal (3), Ulf Nilsson (3), Thomas Tidholm (3), Bengt Jangfeldt (3), Carola Hansson (3), Lotta Lotass (3), Staffa Ulfstrand (3).
25 pisarzy było debiutantami zdobywają nominację lub zostając laureatem nagrody: Carolina Fredriksson, Susanna Alakoski, Lennart Pehrson, Katarina Wennstam, Tomas Bannerhed, Sara Mannheimer, Åsa Linderborg, Elisabeth Åsbrink, Ola Wikander, Anna Ehring, Maja-Maria Henriksson, Åsa Anderberg Strollo, Sara Kadefors, Johanna Thydell, Gunnar Ardelius, Eija Hetekivi Olsson, Zlatan Ibrahimovic, David Lagercrantz, Sofia Malmberg, Athena Farrokhzad, Gustav Mandelmann, Marie Mandelmann, Johan Persson, Martin Schibbye, Stina Stoor.
Wśród zwycięzców Augustpriset jest 54% mężczyzn i 46% kobiet. Wśród nominowanych jest 50% mężczyzn i 50% kobiet.
Zwycięzcy w kategorii literatura piękna:
2020 – Samlade verk – Lydia Sandgren (Albert Bonniers Förlag)
2019 – Osebol – Marit Kapla (Teg Publishing)
2018 – Aednan – Linnea Axelsson (Albert Bonniers Förlag)
2017 – Utoną we łzach swoich matek – Johannes Anyuru
2016 – Poliglotyczni kochankowie – Lina Wolff
2015 – Wszystko czego nie pamiętam – Jonas Hassen Khemiri
2014 – Liv till varje pris, Kristina Sandberg (Norstedts)
2013 – Bez opamiętania. Powieść o miłości, Lena Andersson
2012 – Krótki przystanek w drodze z Auschwitz, Göran Rosenberg
2011 – Korparna, Tamas Bannerhed (Weyler Förlag)
2010 – Skrawki – Sigrid Combüchen
2009 – Biedni ludzie z miasta Łodzi – Steve Sem-Sandberg
2008 – Ett annat liv, Per Olov Enquist (Norstedts)
2007 – Stundande naften, Carl-Henning Wijkmark (Norstedts)
2006 – Svinalängorna, Susanna Alakorski (Albert Bonniers Förlag)
2005 – Den amerikanske flickan, Monika Fagerholm (Albert Bonniers Förlag)
2004 – Gregorius, Bengt Ohlsson (Albert Bonniers Förlag)
2003 – Skraplotter, Kerstin Ekman (Albert Bonniers Förlag)
2002 – Den vidunderlig Kärlekens historia (Albert Bonniers Förlag)
2001 – Underdog, Torbjörn Flygt (Norstedts)
2000 – Muzyka pop z Vittuli – Mikael Niemi
1999 – Wizyta królewskiego konsyliarza – Per Olov Enquist
1998 – Berömda män som varia i Sunne, Göran Tunström (Albert Bonniers Förlag)
1997 – Kwietniowa czarownica – Majgull Axelsson
1996 – Sorgegondolen, Tomas Tranströmer (Albert Bonniers Förlag)
1995 – Hummelhonung, Torgny Lindgren (Norstedts)
1994 – Synden, Björn Ranelid (Albert Bonniers Förlag)
1993 – Czarna woda – Kerstin Ekman
1992 – Medan tiden Tänker på annat, Niklas Rådström (Gesins Förlag)
1991 – Livets ax, Sven Delblanc (Albert Bonniers Förlag)
1990 – De solarna! De solarna!, Lars Ahlin (Albert Bonniers Förlag)
1989 – Tecknens rike, Cecilia Lindqvist (Albert Bonniers Förlag)
Zwycięzcy w kategorii literatura faktu:
2020 – Herrarna satte oss hit. Om tvångsförflyttningarna i Sverige – Elin Anna Labba (Norstedts)
2019 – Ewangelia według węgorza – Patrik Svensson
2018 – Svälten. Hungeråren som formade Sverige – Magnus Västerbro (Albert Bonniers Förlag)
2017 – Ett jävla solsken. En biografi om Ester Blenda Nordström – Fatima Bremmer (Forum)
2016 – Gutenberggalaxens nova. En essäberättelse om Erasmus av Rotterdam, humanismen och 1500-talets medierevolution – Nina Burton (Albert Bonniers Förlag)
2015 – Min europejska familj. De senaste 54 000 åren, Karin Bojs (Albert Bonniers Förlag)
2014 – Naturlära, Lars Lerin (Albert Bonniers Förlag)
2013 – Ekspedycja. Historia mojej miłości – Bea Uusma
2012 – „Det står ett rum här och väntar på dig…”. Beerättelsen om Raoul Wallenberg, Ingrid Carlberg (Norstedts)
2011 – W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa, Elisabeth Åsbrink
2010 – Den röda grevinnan, Yvonne Hirdman (Ordfront flag)
2009 – Att överleva dagen, Brutus Östling, Sussane Åkesson (Brutus Östlings Bokförlag Symposion)
2008 – Regi Bergman, Paul Duncan, Bengt Wanselius (Bokförlaget Max Ström)
2007 – Med. Livet som insats, Bengt Jangfeldt (Wahlström & Widstrand)
2006 – Qin, Cecilia Lindqvist (Albert Bonniers Förlag)
2005 – Ninas S resa, Lena Einhorn (Bokförlaget Prisma)
2004 – Världens ordning och mörkret i människan. Europas id historia, Sverker Sörlin (Natur & Kultur)
2003 – Idéer om livet. En biologihistoria. Band I-II, Nils Uddenberg (Natur & Kultur)
2002 – Gustav Vasa – Landsfader eller tyrann?, Lars-Olof Larsson (Bokförlaget Prisma)
2001 – Minnets stigar, Per Wästberg, Anita Theorell, Hans Hammarskiöld (Bokförlaget Max Ström)
2000 – Stora döden, Dick Harrison (Ordfront flag)
1999 – Engelska – Öspråk, trendspråk, Jan Svartvik (Norstedts)
1998 – Svenska vägar till S:T Petersburg, Bengt Jangfeldt (Wahlström & Widstrand)
1997 – I skuggan av framtiden, Sven-Eric Liedman (Albert Bonniers Förlag)
1996 – Spåren av kungens män, Maja Hagerman (Rabén Prisma)
1995 – Tusen år i trägården. Från sörmländska hergårdar och bakgårdar, Maria Flinck (Tidens Förlag)
1994 – Musiken i Sverige, Leif Jonsson (Bokförlaget T Fischer & Co)
1993 – Ofredsår, Peter Englund (Bokförlaget Atlantis)
1992 – Gyllene äpplen, Gunnar Broberg (Bokförlaget Atlantis)
Zwycięzcy w kategorii literatura dla dzieci i młodzieży:
2020 – Humlan Hanssons hemligheter – Kristina Sigunsdotter, Ester Eriksson (Natur & Kultur)
2019 – Vänta på vind – Oskar Kroon (Brombergs Bokförlag)
2018 – Gropen – Emma Adbåge (Rabén & Sjögren)
2017 – Fågeln i mig flyger vart den vill – Sara Lundberg (Mirando Bok)
2016 – Tio över ett – Ann-Helén Laestadius (Rabén & Sjögren)
2015 – När hundarna kommer, Jessica Schiefauer (Bonnier Carlsen)
2014 – Mördarens apa, Jakob Wegelius (Bonnier Carlsen)
2013 – Snöret, fågeln och jag, Ellen Karlsson, Eva Lindström (Hippo Bokförlag)
2012 – ABC å allt om d, Nina Ulmaja (Bonnier Carlsen)
2011 – Pojkarna, Jessica Schiefauer (Bonnier Carlsen)
2010 – Här ligger jag och Bader, Jenny Jägerfeld (Gilla Böcker)
2009 – Skriv om och om igen, Sara Lundberg, Katarina Kuick, Ylva Karlsson, Lilian Bäckman (XPublishing)
2008 – Legenden om Sally Jones, Jakob Wegelius (Bonnier Carlsen)
2007 – Var är min system?, Sven Nordqvist (Bokförlaget Opal)
2006 – Svenne, Per Nilsson (Rabén & Sjögren)
2005 – Eddie Bolander & jag, Katarina Strömgård, Bo R Holmberg (Rabén & Sjögren)
2004 – Dansar Elias? Nej!, Katarina Kieri (Rabén & Sjögren)
2003 – I taket lyser stjärnorna, Johanna Thydell (Natur & Kultur)
2002 – Adjö, herr Muffin, Anna-Clara Tidholm, Ulf Nilsson (Bonnier Carlsen)
2001 – Sandor Slah Ida, Sara Kadefors (Bonnier Carlsen)
2000 – Gittan och gråvargarna, Pija Lindenbaum (Rabén & Sjögren)
1999 – Spelar död, Stefan Casta (Bokförlaget Opal)
1998 – Resan till världens ände, Henning Mankell (Rabén & Sjögren)
1997 – Sanning eller konsekvens, Annika Thor (Bonnier Carlsen)
1996 – Min system är en ängel, Ulf Stark, Anna Höglund (Alfabeta Bokförlag)
1995 – Flickan som inte ville kyssas, Rose Lagercrantz (Brombergs Bokförlag)
1994 – Mästaren och de fyra skrivarna, Ulf Nilsson (Natur & Kultur)
1993 – Vinterviken, Mats Wahl (Bonnier Junior)
1992 – Jag saknar dig, jag saknar dig!, Peter Pohl, Kinna Gieth (Rabén & Sjögren)
Źródła, z których korzystałam: strona internetowa Augustpriset, Raport z okazji 20-lecia Augustpriset (PDF)