Być trendy, produktem XXI wieku, sprzedać się z górnej półki. Się wstrzelić w rynek. Z jednej strony kult matki polki, z drugiej teoria rozgotowanego ziemniaka. Bycie pokornym czy niepokornym. Bycie reality czy wirtuality? Cyberprzestrzeń z kopem w jaja, od której cię nie skręca. Żyją, odkreślając kupony, zdania, załatwione kolejne dni życia. Pokolenie XYZ. I inni, pokoleniowe smuty: zapić, zapomnieć, rżnąć w oparach klasycznego, gęstego dymu.
„Wioska japońska” to sklep z miśkami „Haribo”, gumą „Donald” i iluzją wszystkiego. Z którego wychodzisz korytarzem z napisem aluzja a może paruzja. On – konsumpcyjny nuworysz, zalicz Europę w trzy dni, zakasuj wszystkich, mam to, będę miał tamto. Z ciągotami do pseudointelektualnego świata w czarnym swetrze dekadencji i cynicznym spojrzeniu. Z perspektywą na karierę w branży. Ona – pomiędzy chińskimi piórnikami, oranżadą w proszku a półkami z marketingowym planem uwodzenia klienta. On oczarowany iluzją życia. Ona zmęczona taniochą iluzji, „zamknięta w postaci kilku zdań, jak w skorupce”. Żyją w betonowym mieście takich samych strzeżonych osiedli, z oknami sąsiadów na wyciągnięcie ręki. „Po prostu wioska” ludzi podszywających się pod siebie. Nic o sobie nie wiedzą, dopóki nie muszą o sobie opowiedzieć, siebie streścić i zapisać.
Perspektywa kariery to tamagotchi. Wstrzeliwanie się w perspektywę otwiera szansę na posiadanie szafy, w której zawsze jest coś, co można na siebie włożyć. Kupować należy symbole iluzji i pielęgnować, aby nie straciły na świeżości. A po wojnie na zlecenia można odjechać w oparach drogiego alkoholu i modnej marki papierosów.
Joanna Wilengowska, Japońska wioska, Wydawnictwo Portret, Olsztyn 1999
Joanna Wilengowska – (ur. 1971 r.), pisarka i dziennikarka, absolwentka Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie. Współzałożycielka pisma literackiego „Portret”. Laureatka Nagrody Literackiej Warmii i Mazur Wawrzyn 2006 (Wawrzyn Czytelników) za powieść „Zęby”. Dziennikarka olsztyńskiego ośrodka TVP.