Dla Feministiskt initiativ (Fi) miłość jest zasadniczą kwestią polityczną. Liderki partii uważają, że należy wiele zmienić, aby uczucie mogło rozwijać się bez ograniczeń. Od małego uczy się dziewczynki i chłopców, odpowiedniego dla ich płci zachowania. Między wierszami uczy się, że mężczyźni są czymś lepszym od kobiet. Dzieje się tak, dlatego, że głosy mężczyzn są bardziej słyszalne, począwszy od przedszkola a skończywszy na najwyższych stanowiskach politycznych. Co więcej, kobiety są gorzej opłacane i często narażone na przemoc ze strony mężczyzn. Ciężko w takich warunkach kochać się wzajemnie. Bywa też tak, że zasady określające, kto może kochać, kogo, sprawiają, że wiele osób zwyczajnie musi ukrywać się ze swoimi uczuciami. Niektórzy uważają, że osoby niepełnosprawne w ogóle nie mają prawa do miłości. Osobom starszym zabrania się okazywania uczuć ze względu na ich wiek. Ludzie poruszają się na co dzień z coraz mniejszą pewnością siebie. Osoby niepełnosprawne ze względu na bariery techniczne mają ograniczoną możliwość poznania partnerki, czy partnera, bo zwyczajnie są miejsca, do których np. nie wjadą na wózku. To, że ludzie boją się okazywać uczucia pokazuje na konkretne braki, jakich nie powinno być w społeczeństwie demokratycznym. Feministiskt initiativ uważa, że podporządkowywanie się rygorowi płci jest ograniczeniem dla miłości. Równoprawne społeczeństwo powinno każdemu zapewnić prawo do wyrażania uczuć. Dlatego też Fi chce nadać miłości rangę politycznej kwestii. Pragnie społeczeństwa pełnego uczuć.
(źródło: http://www.feministisktinitiativ.se , 12.02.2006 r.)