Gdy Jens Orback, minister ds. równouprawnienia obejmował stanowisko, wyliczył w polemicznym artykule kwestie, które leżały mu na sercu: przeciwdziałanie przemocy mężczyzn wobec kobiet, prostytucja i handel kobietami i dziećmi, seksualizacja sfery publicznej i praca na rzecz równych płac kobiet i mężczyzn oraz wyższa reprezentacja kobiet na stanowiskach kierowniczych. Devrim Mavi z Inicjatywy Feministycznej (Feministiskt initiativ ) zastanawia się, kiedy Orback , stracił siły do walki o równouprawnienie.
Czy wówczas, gdy rząd rozpoczął prace nad raportem o poziomie równouprawnienia zamiast przyjęcia kwot na stanowiskach kierowniczych, gdy to Orback zmienił zdanie i powiedział „nie, uważam, że jest za wcześnie na kwoty”? Czy może wówczas, gdy kongres Partii Socjaldemokratycznej przegłosował propozycję zmiany w ubezpieczeniach rodzinnych nakładającej na rodziców obowiązek równego podziału dni wolnych od pracy przeznaczonych do opieki nad dzieckiem (individualiserad föräldraförsäkring)? – pyta Mavi.
Göran Persson odpowiada za obsadzanie stanowisk ministerialnych. To również on zadecydował, że jeden minister będzie odpowiadał za cztery kwestie polityczne: równouprawnienie, integrację, politykę dużych miast* i demokrację. Wszystko na raz. Prawdopodobnie dlatego, że Göran Persson nie uważa żadnej z tych kwestii za ważną. To pokazuje, w jak niewielkim stopniu równouprawnienie jest priorytetowe dla Perssona.
Mamy ministra, który zajmuje się równouprawnieniem, które definiuje, jako szczególną kwestię. Inicjatywa Feministyczna mówi, że połowa społeczeństwa nie może być traktowana jako szczególna kwestia.- dodaje Mavi.
Kobiety są dyskryminowane we wszystkich obszarach życia. Zarabiają mniej od mężczyzn, mimo, że 65 % wszystkich osób z wykształceniem wyższym w Szwecji, to kobiety. W dalszym ciągu kobiety częściej biorą urlop wychowawczy, co dyskryminuje je na rynku pracy. 22 500 kobiet zostało w 2004 roku zgwałconych. Lista problemów jest otwarta. Można wymienić jeszcze zdrowie kobiet, emerytury, coraz gorszą sytuację ekonomiczną matek samotnie wychowujących dzieci, wysokie bezrobocie imigrantek.
Życie kobiet, codzienność, sytuacja ekonomiczna są bezpośrednim rezultatem decyzji politycznych. Rząd zamiast widzieć wszystkie te problemy, zajmuje się sytuacją życiową kobiet, jako szczególną kwestią. Nie możemy akceptować polityki, w której wciąż każe się kobietom czekać na lepsze czasy, aż sytuacja ekonomiczna osiągnie taki poziom, że będzie można zrównać płace kobiet i mężczyzn. Teraz właśnie przyszła pora na zmiany. Równouprawnienie nie może być zależne od koniunktury.
Praca na rzecz równouprawnienia wymaga odpowiedzialnego ministra, który nie dzieli swojego czasu na kilka kwestii, który ma własny departament z wystarczającą ilością kompetentnych osób.
(źródło: Devrim Mavi, Halva befolkningen är „ingen detaljfråga”, „Norrköpings tidningar”, 20.02.2006)
- polityka dużych miast- obejmuje kwestie dotyczące wsparcia dla efektywnego rozwoju w najbardziej narażonych na zacofanie częściach dużych miast, tworzenia warunków dla rozwoju w regionach dużych miast, ułatwiania innym możliwości czerpania z zasobów dużych miast.