Książka anonsowana, jako arcydzieło kobiecej literatury tureckiej w pełni zasługuje na to miano.
„Rabia”, wnuczka niezbyt lubianego przez swoich wiernych imama, wychowywana jest na bogobojną dziewczynę. Codziennie musi wkuwać na pamięć wersety z Koranu. Jej ojciec uwielbia rozbawiać publiczność, dając improwizowane popisy zarażającego dowcipu. Niestety jego hobby nie spotyka się z aprobatą rodziny i opuszcza go żona, która wraz z córką zamieszka u swojego ojca. Życie „Rabii” toczy się według surowych zasad, pod zawsze czuwającym wzrokiem dziadka. Dziewczynka musi sprostać wielu domowym obowiązkom. Pewnego dnia okaże się, że ma niezwykły talent muzyczny, który wzbudza zachwyt w pałacu Paszy, od tej pory otrzymuje szansę nauki śpiewu pod protektoratem pierwszej żony Paszy. Dziadek szczęśliwy, że może czerpać zyski z talentu wnuczki ochoczo zgadza się na jej wizyty w pałacu.
Ta książka to z jednej strony opowieść o dziewiętnastowiecznej Turcji, z drugiej historia trudnej miłości matki i córki, historia ojca, który traci prawo do widzenia z dzieckiem, człowieka o wielkim sercu i artystycznej duszy, od którego oczekuje się rozsądku, powściągliwości, a nie teatralnych popisów. To opowieść o chciwości, której obce są uczucia współczucia. To opowieść o dorastaniu i życiu w kraju, którym rządzi religia, gdzie niezamężna piętnastoletnia dziewczyna wytykana jest, jako stara panna. To wreszcie historia o dziewczynce, która stając się kobietą potrafiła wywalczyć dla siebie prawo do własnego życia i miłości na jej zasadach. Ta dziewiętnastowieczna historia mogłaby być opowiedziana dzisiaj nie tracąc niczego z autentyczności.
Halide Edip Adivar, Rabia., Przełożyła Anna Kłosińska. Prószyński i S-ka, Warszawa 2009. Tytuł oryginału: The Clown And His Daughter., 1935.