Kiedy kobieta kocha kobietę to się o tym nie pisze lub pisze się rzadko. Ewa Schilling napisała „Głupca”. Zwyczajną historię rozgrywającą się w dziwnym kraju, w którym zwyczajem jest, że mąż bije żonę, że zmusza się kobiety do rodzenia niechcianych dzieci, że dorośli ludzie męczą się ze sobą w małżeństwie z poczucia obowiązku, pod przymusem rodziny, ze strachu lub z braku alternatywy.
W „Głupcu” Alina jest z Anką, bo chcą być. Nauczycielka i uczennica. Zafascynowane sobą. Idealny związek dwojga dorosłych kobiet. A pośród nich mężczyźni żyjący wyłącznie swoim światem, dla których wybory są pomiędzy najlepszymi dla nich decyzjami. Nie ma tam jakiegoś innego wyjścia, a jeżeli jest, to przyjmują je z rozbawieniem, zażenowaniem, z politowaniem. Jak wówczas, gdy jeden z nich dowiaduje się, że jego była dziewczyna jest w związku z kobietą. Co komentuje ze zrozumieniem potrzebą poeksperymentowania.
Schilling genialnie opisała przepaść pomiędzy światem mężczyzn i kobiet. Tę ogromną różnicę, która sprawia, że nie zaspakajają swoich potrzeb, że nie potrafią nawiązać nici porozumienia, że żyją w dwóch rzeczywistościach pełnych kompromisów, żali, wzajemnych zranień. Schilling pokazuje, jak doskonale dopasowane są w związkach kobiety. I chociaż bywa w nich też czasem z górki, to głównie pod wpływem braku akceptacji dla ich miłości, pod wpływem strachu przed ostracyzmem, konsekwencjami wciąż zakazanego uczucia.
Ewa Schilling, Głupiec, Korporacja Ha!art, Kraków 2005.
Ewa Schilling – ur 1971. Absolwentka Wydziału Ochrony Środowiska olsztyńskiej ART. Zadebiutowała zbiorem opowiadań „Lustro” (1999). Wydała powieść „Akacja” (2000). Pochodzi z Olsztyna. Publikowała swoje opowiadania w szczecińskich „Pograniczach”, „Borussi”.