Jak ciuch z second handu, na który decydujemy się skuszone metką znanej projektantki, tak podstarzały wdowiec z dwójką dzieci decyduje się na Rachelę. W ten sposób zdobywa to, czego jemu samemu brakuje. Klasę wyniesioną z domu, w którym się o nią dba, maniery przy stole. Ona dostanie „przechodzoną miłość i przechodzone dotknięcia”.
Rachela staje się certyfikatem jakości dla tej nowej rodziny. Ma wprowadzić normy obowiązujące w tak zwanym dobrym domu. Zostaje jednak w nim obcą, tą drugą. Wpatrzoną w gładko zaścielone łóżko, które jej mąż delikatnie głaszcze dłonią. To samo, w którym wcześniej delikatnie i pieszczotliwie głaskał Violę, swoją pierwszą żonę. Jej cień kładzie się długimi plackami we wszystkich pokojach. Rachela już wkrótce nie będzie umiała żyć nie myśląc o swojej nieżyjącej rywalce.
Warstwa po warstwie oddala się od swojego ciała, którego jest jednocześnie niewolnicą. Rachela nie potrafi, nie ma sił i nie ma motywacji do tego, aby uwolnić się z uciskającej ją niepełnosprawności. Nie ten czas, nie ci ludzie, nie to miejsce. Czy jej żałuję? Próbuję zrozumieć ten chłód wyspy i dystans jej mieszkańców – twardych, hardych żon, sióstr rybaków. Domyślam się plotek i rozmów, których nie jest świadkiem, a wyłącznie prześmiewczym tematem. Kobieta kaleka, bezdzietna, wydana za starego wdowca.
Samotność. Samotność losu kobiecego. Samotność kobiety, którą mąż zakupił, jak system zarządzania jakością i zastosował w swoim domu – firmie. Mężczyzna, dla którego nieważne jest, czy jego żona myśli, czym jest zajęta, co czuje, czy czuje się dobrze. Ważne, aby była, jak zakodowana procedura w ISO.
Christine Falkenland, Mój cień (Min skugga, 1998r.), tłum. Paweł Pollak, Fundacja Szwedzka, Wrocław 2004
Christine Falkenland – (ur. 1967), poetka i prozaiczka. Dorastała w Bohuslän. Wcześnie opuściła dom rodzinna. Początkowo zamierzała zostać pastorką. Zamiast tego przeniosła się jednak do Sztokholmu i została felietonistką w dzienniku „Svenska Dagbladet”. Zadebiutowała w 1991 zbiorem wierszy Illusio. Język jej wierszy odwołuje się często do Biblii. W 1995 wydaje Księgę krwi (Blodbok), za którą pokochały ją media sztokholmskie Po tym okresie postanowiła wycofać się z życia publicznego a zwłaszcza z życia w wielkim mieście. Zaczęła pisać powieści. W 1996 ukazała się jej debiutancka powieść Släggan och städet. Mój cień to jej trzecia powieść, którą zyskała uznanie jako prozaiczka. Następnie wydała powieści: Pragnienie duszy (2000) i wielokrotnie nagradzany Los (2003), który m.in. zdobył nagrodę Szwedzkiego Radia za powieść 2004 roku.
Twórczość chronologicznie:
Illusio 1991 (poezja)
Huvudskalleplatsen 1992 (poezja)
Ve 1994 (poezja)
Blodbok 1995 (poezja)
Släggan och städet 1996 (proza)
Skärvor av en sönderslagen spegel 1997 (proza)
Min skugga 1998 (pol. 2004, Mój cień)
Själens begär 2000 (proza)
Öde 2003 (proza)
Miserere (CD) 2004
Om honom 2004 (poezja)
Albert och fiolen 2005
Trasdockan 2006
Nagrody i wyróżnienia:
Wahlström och Widstrands litteraturpris 1998
Svenska Dagbladets litteraturpris 2003
Sveriges Radios Romanpris 2004
Fragment powieści: http://www.szwedzka.pl/mojcien.html?SID=1eff7cced052be85044b981fbfbbdf93
źródła:
1) Om honom – http://dagensbok.com/index.asp?id=1353
2) Szwedzka Wikipedia – http://sv.wikipedia.org/wiki/Christine_Falkenland
3) http://www.lund.se/templates/Page____63699.aspx